Patenty: P237595, P237596 dotyczące
„Sposóbu oznaczania wrażliwości tkanek na insulinę, sposób identyfikacji insulinooporności i określania predyspozycji do zaburzenia z nią związanego oraz zastosowania wskaźnika insulinooporności”
Insulinooporność, czyli zmniejszona odpowiedź organizmu na insulinę, jest najważniejszym czynnikiem w patogenezie cukrzycy typu 2, wiąże się również z predyspozycją do dyslipidemii, nadciśnienia tętniczego, miażdżycy, choroby niedokrwiennej serca, chorób neurodegeneracyjnych i wielu innych schorzeń. Insulinooporność ściśle łączy się z otyłością i nasila rozwój otyłości. Występuje często w zespole policystycznych jajników, który jest najczęstszą przyczyną niepłodności u kobiet. Włączenie do terapii leków poprawiających wrażliwość na insulinę jest pomocne w leczeniu otyłości i PCOS. Ponadto, wczesne rozpoznanie insulinooporności może mieć istotne znaczenie dla włączenia działań profilaktycznych (odpowiedniej diety, odpowiedniego rodzaju wysiłku fizycznego) i terapii farmakologicznej w celu zapobiegania związanym z nią chorobom, takim cukrzyca typu 2.
Klamra hiperinsulinemiczna- normoglikemiczna, „złoty standard” w pomiarze wrażliwości na insulinę, jest badaniem drogim, praco– i czasochłonnym i może być stosowana jedynie w wyspecjalizowanych ośrodkach klinicznych. Niemożliwe jest zastosowanie tego badanie na dużą skalę w populacji ogólnej.
Przedmiotem wynalazków jest sposób oznaczania in vitro wrażliwości tkanek na insulinę u ludzi przy wykorzystaniu pomiaru wybranych parametrów laboratoryjnych oraz stężeń określonych białek w surowicy lub pomiaru ekspresji wybranych genów we krwi pełnej z zastosowaniem wskaźników insulinowrażliwości. Do wyznaczenia obu wskaźników wymagane jest jednorazowe pobranie krwi na czczo, a także zastosowanie standardowych, dowolnych metod i urządzeń, powszechnie znanych i stosowanych w dziedzinie procedur przygotowania materiału biologicznego oraz pomiaru określonych parametrów w krwi pełnej lub surowicy. Wskaźniki opracowano w odniesieniu do wyników klamry hiperinsulinemicznej normoglikemicznej u ludzi. Cechują się one większą czułością i specyficznością w identyfikacji osób z insulinoopornością niż wskaźniki oparte o pomiar stężeń glukozy i insuliny we krwi na czczo i/lub podczas doustnego testu tolerancji glukozy.
Biomarkery pozwalają na precyzyjna ocenę insulinooporności oraz na określenie predyspozycji do rozwinięcia zaburzenia związanego z insulinoopornością u badanej osoby. Stwierdzenie podatności czy też występowania predyspozycji do takiego zaburzenia pozwala z kolei na wczesne podjęcie działań mających na celu zapobieganie rozwojowi takiego zaburzenia i w konsekwencji także chorób z tym związanych. Wskaźniki mogą być też zastosowane do monitorowania insulinooporności.
Wskaźniki insulinowrażliwości mogą być stosowane do prognozowania, diagnozowania i/lub monitorowania zaburzenia związanego z insulinoopornością w populacji ogólnej, a także u osoby wybranej z grupy obejmującej: osobę z nadwagą, osobę z otyłością, osobę z podwyższoną glikemią na czczo, osobę z nieprawidłową tolerancją glukozy, osobę z cukrzycą typu 2, osobę z dyslipidemią, osobę z zespołem metabolicznym, osobę ze stłuszczeniem wątroby, kobietę z zespołem policystycznych jajników, osobę z nadciśnieniem tętniczym, osobę z miażdżycą, osobę z chorobą niedokrwienną serca, osobę po udarze mózgu, kobietę, która przebyła cukrzycę ciężarnych lub urodziła dziecko o masie ciała powyżej 4 kg, krewnego pierwszego stopnia osoby chorej na cukrzycę i/lub choroby sercowo-naczyniowe oraz osobę przed zabiegiem bariatrycznym i/lub po takim zabiegu.