Sprawa dla „Medyka”: medyk@umb.edu.pl
Takie pytanie towarzyszy studentom wszystkich kierunków i roczników od października 1999 roku. Co się wtedy stało?
Otwarcie granic to nie tylko swobodny przepływ towarów i usług. Ludzie również mogą, praktycznie w nieograniczony sposób, migrować w granicach Unii Europejskiej. Zazwyczaj bodźcem do tego jest poszukiwanie dogodniejszych warunków do życia, nauki i pracy. Czyli po prostu lepszych zarobków.
Zapotrzebowanie na specjalistów z różnych dziedzin pojawia się, co prawda, dosyć często, ale nie zawsze w miejscu, z którego pochodzimy. Ze względu na wygodne środki komunikacji, tanie bilety lotnicze i możliwość zakwaterowania w ramach umów z pracodawcami, można sobie wielokrotnie „dorabiać” poza granicami kraju. Jest jednak pewien warunek, który musimy spełniać, aby nasze kwalifikacje nie wymagały dodatkowych potwierdzeń.
Deklaracja Bolońska
Ten dokument ratyfikowano 17 czerwca 1999. Jak czytamy w najprzystępniejszym ze źródeł, czyli w popularnej Wikipedii, jego treść wskazuje na konieczność standaryzacji norm kształcenia w ramach szkolnictwa wyższego? Znormalizowaniu podlega system studiów, które dzielą się na trzy stopnie. I stopień to, co najmniej, trzyletnie studia, które kończą się uzyskaniem tytułu zawodowego. Mówiąc o zawodach, nie mamy na myśli ślusarza, czy elektryka, ale inżyniera lub licencjata z danej dziedziny. II stopień to tzw. magisterka, która trwa co najmniej dwa lata i kończy się uzyskaniem tytułu magistra, magistra inżyniera bądź równoważnego. Studia doktoranckie również zaliczają się do podziału przyjętego w Deklaracji Bolońskiej, która określa je mianem studiów III stopnia, kończących się uzyskaniem stopnia doktora nauk.
W praktyce, niektóre kierunki wcale nie dzielą się na pierwszy i drugi stopień. Zamiast tego są jednolite, jak prawo, sztuka wszelkiej maści (ale nie cała ASP) i medycyna. Po ukończeniu ostatniego roku np. na wydziale lekarskim uzyskuje się dyplom ukończenia jednolitych studiów magisterskich z jednoczesnym uzyskaniem tytułu zawodowego lekarza. Teraz dobrze byłoby, gdyby ten tytuł był tak samo ważny w Polsce i za granicą.
Mamo, ja nie chcę na wykład!
Europejski System Transferu Punktów, czyli ECTS (European Credit Transfer System) stanowi część doskonale znanego studentom systemu Socrates-Erasmus. W ramach projektów Socratesa możliwa stała się wymiana studentów między uczelniami całej Europy.
Aby móc „zaliczyć” dany przedmiot za granicą, konieczne stało się zdobycie określonej liczby punktów ECTS. Tak, to ta mała rubryczka przy tabelach semestralnych osiągnięć studenta. Punkty ECTS oznaczają, że dany przedmiot został przez studenta zgłębiony na poziomie akceptowalnym w szkołach wyższych wszystkich krajów Unii Europejskiej.
Te punkty przeliczają się na określone liczby godzin dydaktycznych z każdego przedmiotu. Godziny obejmują zarówno ćwiczenia, zajęcia kliniczne, laboratoria, praktyki, ale też (niestety!) wykłady. Wykładowca ma prawo sprawdzić obecność i, tak naprawdę w granicach własnej fantazji, nakazać obibokom odpracowanie lub zaliczenie w formie egzaminu zajęć i wykładów, na których się nie pojawili.
I tutaj jest pies pogrzebany. Gdyby nie ECTS, nie byłoby obowiązku uczestniczenia w wykładach. Ale, z drugiej strony, nie byłoby również szansy na dobrze płatną pracę za granicą.
Weekend na wyspach
Istnieje możliwość wykupienia biletów lotniczych po 39 zł w obie strony. Bilet „tam” zakłada przybycie na miejsce jakieś dwie do trzech godzin przed odlotem samolotu powrotnego. Czyli taki sposób na szybką wycieczkę, np. na Luton do Londynu, pokręcenie się w lotniskowej galerii, zakupy w strefie wolnocłowej i powrót do domu z maksymalną ilością bagażu.
Są też nieco droższe bilety, takie po 199 zł w obie strony. Ich rozkład zamyka się w przedziale od piątku wieczorem, do niedzieli rano. Co można zrobić w tym czasie w Londynie? Dyżur!
Jeżeli posiadam dyplom, przyznany w oparciu o ujednolicony system szkolnictwa wyższego to, przynajmniej teoretycznie, mogę od czasu do czasu odbywać takie dyżury. Przy okazji dorabiania nie mówimy tutaj o dodatkowej pensji podstawowej, ale (oczywiście po uzyskaniu specjalizacji) o dwóch, albo nawet trzech w ciągu miesiąca. Oczywiście przy założeniu, że wszystkie cztery weekendy spędzamy za granicą.
Gdyby nie Deklaracja Bolońska i program Socrates-Erasmus, każdy lekarz musiałby odbywać długotrwałe i słabo płatne staże i nostryfikować dyplom, co w praktyce oznacza przeniesienie się za granicę na stałe.
Wolny rynek to jedno. Rynek otwarty na cały kontynent to coś jeszcze lepszego. Studencie, pamiętaj o tym, zanim następnym razem nie zechce ci się wstawać na wykład!
Tomasz Dawidziuk
Masz sprawę? Napisz do Medyka
Chciałbyś władzom uczelni zadać jakieś pytanie? Coś ciebie irytuje? Zachęcamy do kontaktu z redakcją. Postaramy się pomóc. W każdej sprawie.
Można do nas zadzwonić: 85 748 54 85 lub wysłać maila: medyk@umb.edu.pl
