Urodził się 16 kwietnia 1917 roku w Ostrowie Wielkopolskim w rodzinie inteligenckiej. Ojciec Feliks był pracownikiem sądu w Poznaniu. Matka - Kazimiera z domu Idźkowska. Posiadał pięcioro rodzeństwa: Marię, Irenę, Stefana, Tadeusza i Barbarę.
W 1919 r. wraz z rodziną przeprowadził się do Poznania, gdzie skończył szkołę podstawową i Liceum im. Marcinkowskiego. W 1935 r. wstąpił na Wydział lekarski Uniwersytetu w Poznaniu. Tuż przed uzyskaniem dyplomu, w wyniku działań wojennych w 1939 r., był zmuszony przerwać studia. Wysiedlony z Poznania, wraz z rodziną, przeniósł się do Warszawy. Okresowo pracował w Pruszkowie i Borzęcinie (pow. brzeski) jako magazynier.
Związek małżeński zawarł 27 września 1941 r. z Marią Kunz. Miał czworo dzieci.
Powstanie Warszawskie zastało go na Powiślu w Warszawie, gdzie włączył się w pracę szpitala powstańczego, udzielając pomocy walczącym i ludności. Naczelnym chirurgiem szpitala był wówczas dr Tadeusz Kubiak, późniejszy profesor chirurgii Akademii Medycznej w Warszawie.
Po upadku powstania Jan Roch Biedziński został wywieziony wraz z rodziną - i ludnością Warszawy - do obozu przejściowego w Pruszkowie. Uniknął zesłania do obozu pracy w Niemczech dzięki znajomości języka niemieckiego przez jego teścia. U schyłku wojny, po zburzeniu domu, w którym mieszkał, wrócił do Poznania, by po krótkim czasie przeprowadzić się do Ostrowa Wielkopolskiego. Rozpoczął tam pracę w oddziale chirurgicznym pod kierunkiem dr Feliksa Oleńskiego. Uzupełniając dwa końcowe brakujące egzaminy, 23 listopada 1946 r. otrzymał dyplom Wydziału lekarskiego Akademii Medycznej w Poznaniu. 23 kwietnia 1950 r. otrzymał specjalizację I stopnia w zakresie chirurgii, wydaną przez Izbę Lekarską w Poznaniu.
W listopadzie 1950 r. został powołany do służby wojskowej. Po kilkumiesięcznym kursie przeszkolenia oficerskiego w Łodzi, został oddelegowany do pracy w Centralnym Szpitalu Klinicznym w Warszawie. Pracował tam jako asystent, starszy asystent i zastępca ordynatora. W grudniu 1952 r. otrzymał specjalizację II stopnia z chirurgii, a 1 sierpnia 1953 r. został przeniesiony na stanowisko ordynatora szpitala Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (MSW) w Białymstoku. Przez następne trzy lata ściśle współpracował z I Kliniką chirurgii AMB, prowadzoną przez prof. Feliksa Oleńskiego, gdzie pełnił funkcję zastępcy ordynatora.
W 1969 r. uzyskał stopień doktora medycyny na podstawie rozprawy pt. „Badania nad zagadnieniem zespołu porezenkcyjnego”. Promotorem był prof. Witold Rudowski - dyrektor Instytutu Hematologii w Warszawie.
Pod jego kierunkiem dziewięciu lekarzy uzyskało specjalizację z chirurgii ogólnej. Był autorem kilkunastu publikacji i wielu referatów. Szczególne zainteresowanie wykazywał chirurgią żołądka i tarczycy. Te właśnie operacje w opinii środowiska lekarskiego i pacjentów wykonywał perfekcyjnie. Zawsze wiele czasu poświęcał swoim pacjentom i był wymagający zarówno w stosunku do siebie, jak i personelu. Pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Chirurgów Polskich w Białymstoku. Był odznaczony Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz wieloma odznaczeniami resortowymi.
W 1958 r. na własną prośbę został zdemobilizowany, a w 1981 r. przeszedł na emeryturę w stopniu pułkownika. Zmarł 21 lutego 1983 r. Pochowany na cmentarzu farnym w Białymstoku.
Mieczysław Sopek
Dr. n. med., były wieloletni pracownik Zakładu Anatomii Prawidłowej Człowieka UMB
Magdalena Szkudlarek
Dr. n. med., adiunkt Zakładu Anatomii Prawidłowej Człowieka UMB
Autorzy tekstu dziękują Jackowi i Tomaszowi Biedzińskim za udostępnienie biogramu i zdjęć taty
